بررسی رابطة بین رضایت از زندگی خوابگاهی و از خودبیگانگی دانشجویان دختر خوابگاهی (مطالعة موردی: دانشگاه اصفهان)

ساختار نظام آموزشی در کشور پذیرش دانشجویان غیر بومی را ایجاب می‌کند و این امر، باعث ایجاد محیط‌هایی به نام خوابگاه‌های دانشجویی می‌شود. یکی از مشکلاتی که می‌توان در بین این دانشجویان مشاهده کرد از خودبیگانگی آن‌ها است. تحقیق حاضر با هدف بررسی سنجش سطح ازخودبیگانگی دانشجویان دختر خوابگاهی و تأثیرپذیری آنان از رضایت از زندگی خوابگاهی انجام گرفته است. جامعة آماری شامل کلیة دانشجویان دختر خوابگاهی دانشگاه اصفهان است. بر اساس فرمول کوکران تعداد نمونة آماری لازم 330 نفر برآورد شد. روش نمونه‌گیری طبقه‌بندی تصادفی است و از پرسش‌نامة محقق‌ساخته برای اندازه‌گیری متغیرهای تحقیق استفاده شده است. اعتبار ابزار از طریق اعتبار صوری به دست آمد و پایایی ابزار اندازه‌گیری با محاسبة ضرایب آلفای کرونباخ متغیرهای ازخودبیگانگی و رضایت از زندگی به ترتیب برابر با 849/0 و 768/0 به‌دست آمد. نتایج تحقیق نشان داد که 3/11 درصد افراد جامعة آماری دارای از خودبیگانگی پایین، 7/62 درصد از آن‌ها دارای از خودبیگانگی متوسط و 26 درصد از آن‌ها دارای از خودبیگانگی بالا می‌باشند. همچنین نتایج حاصل، حاکی از وجود رابطة آماری منفی بین رضایت از زندگی خوابگاهی و از خودبیگانگی و ابعاد آن می‌باشد. بدین معنا که با افزایش میزان رضایت از زندگی خوابگاهی، میزان از خودبیگانگی دانشجویان و ابعاد آن (احساس عدم تعلق، احساس پوچی و بی‌معنایی، احساس دوری از ارزش‌ها و جامعه‌ستیزی) کاهش می‌یابد.